Okoliczności wybuchu powstania styczniowego Wiosną 1862 roku Rosjanie wpadli na trop tajnej organizacji oficerskiej spiskującej przeciw carowi i rozstrzelali trzech jej członków. Jeden z oficerów porucznik Andrzej Potebnia dokonał nieudanego zamachu na urzędnika carskiego, a następnie zbiegł do Londynu, gdzie nawiązał współpracę A. Ostatni dyktator powstania styczniowego, były oficer armii carskiej, stracony na stokach Cytadeli warszawskiej. B. Pierwszy dyktator powstania styczniowego, po pierwszych porażkach zrezygnował z otrzymanego stanowiska. C. Naczelnik rządu cywilnego Królestwa Polskiego, w obawie przed wybuchem powstania zarządził brankę do armii carskiej Królestwo Polskie (powstałe w 1815 r.) stanowiło część Imperium Rosyjskiego. Wielu młodych ludzi uciekło wówczas do lasu, gdzie w trudnych, zimowych warunkach starano się przeczekać brankę. Czas gonił, należało wyprzedzić działania Rosjan. Podziemne władze zadecydowały o rozpoczęciu powstania z 22 na 23 stycznia 1863 roku. Wystawa w 160. rocznicę wybuchu Powstania Styczniowego 1863 r. Ogłoszenie Manifestu Tymczasowego Rządu Narodowego z 22.01.1863 r. traktowane jest jako początek Powstania Styczniowego, najdłuższego zrywu narodowego w okresie zaborów. Zbrojny opór przeciwko Imperium Rosyjskiemu trwał do połowy 1864, miał charakter partyzancki i objął W momencie wybuchu Powstania Styczniowego zbliżenie rosyjsko-francuskie stanęło pod znakiem zapytania. Przetrwało ono do 8 lutego 1863 r. Zawarta wówczas prusko-rosyjska konwencja Alvenslebena dotycząca wspólnego zwalczania powstania sprawiła, że sprawa polska stała się przedmiotem porozumienia międzynarodowego. Herb Powstania Styczniowego - są na nim symbole Polski, Litwy i Rusi. 22 stycznia 1863 - wybuch powstania styczniowego. Aby przeciwdziałać rozrostowi organizacji spiskowych, z inicjatywy Aleksandra Wielopolskiego została zarządzona branka czyli nadzwyczajny, przymusowy pobór do armii rosyjskiej. Aleksander Wielopolski Stał na czele rządu Królestwa Polskiego przed wybuchem powstania styczniowego. Autor pomysłu przeprowadzenia branki. Leopold Kronenberg Jeden z przywódców obozu „białych ” przed powstaniem styczniowym. Romuald Traugutt Dyktator powstania styczniowego. Zreformował armie powstaoczą. Wybuch największego polskiego powstania. Powstanie styczniowe to największe i najdłużej trwające polskie powstanie. Wybuchło 22 stycznia 1863 roku i trwało ponad półtora roku. Przez polskie oddziały partyzanckie przewinęło się około 200 tysięcy ludzi. Upadek powstania zapoczątkował okrutne represje ze strony Rosji. Kultura przełomu wieków. 1. Piękna epoka – „La belle époque". a. nazwa nadana okresowi od zakończenia wojny francusko-pruskiej w 1871 roku do wybuchu I wojny światowej. 2. Rozwój czytelnictwa. 3. Literatura końca wieku XIX. – realizm – charakteryzował się dążeniem do wiernego odzwierciedlana opisywanych sfer życia. karabin wz. 1805. Cel: Szerokość 0,52 m, wysokość 1,68 czyli pojedynczy żołnierz. Na 200 strzałów celnych było na dystansie: 100 kroków czyli około 75 m - 92 trafnych czyli 46%. 200 kroków - 64 trafne czyli 32%. 300 kroków - 54 trafnych czyli 27%. 400 kroków -42 trafnych czyli 21%. 1wMyL. HomeSubjectsTextbook solutionsCreateLog inSign up Upgrade to remove adsOnly $ zniesieniu granicy celnej z Rosją w Królestwie Polskim nastąpił okres ożywienia in this set (5)Wiosna okresu historycznego, który nastąpił po klęsce Rosji w tak zwanej wojnie krymskiej. Ta przegrana przyczyniła się do złagodzenia polityki II II Romanow został carem Rosji w okresie reform wprowadzonych po klęsce wojsk rosyjskich w wojnie krymskiej. Dał on zgodę na utworzenie Towarzystwa Rolniczego, którego prezesem został hrabia Andrzej Wielkopolski był polskim politykiem i zwolennikiem polityki ugodowej wobec caratu oraz przeciwnikiem powstania. Stał na czele Rządu Cywilnego, który powstał w Królestwie Polskim za zgodą z dwóch głównych ugrupowań politycznych przed i w czasie powstania styczniowego. Na jej czele stali Andrzej Zamoyski i Leopold Kronenberg. Program ugrupowania był umiarkowany, a walkę o niepodległość odkładano na później, gdyż uważali, że to nie był odpowiedni organizacja w Królestwie Polskim przed i w czasie powstania styczniowego. Na jej czele stał Komitet Centralny Narodowy. Jednym z przywódców był Jarosław Dąbrowski. Plany organizacji znacznie różniły się od ugrupowania "Białych" między innymi "Czerwoni" dążyli do natychmiastowego wybuch antycarskiego powstania zbrojnego. Organizacja tworzyła sieci tajnych kółek Quizlet setspsychology chapter 12 set 120 termsconnie-ritterModule 2: Infection Prevention Control Objectives39 termspracticeteachBio Chapter 4 Notes77 termsssomogyi21BYU Anatomy Exam 1173 termshdbaum Wojna krymska Po stłumieniu ruchów rewolucyjnych w 1849 roku wobec ziem polskich wzmożono represje. Zanikły także organizacje konspiracyjne. Na emigracji najtrudniejsza sytuacja była we Francji, gdzie niechętny polskim emigrantom cesarz Napoleon III (od 1852 roku) ograniczył zasiłki dawnym uchodźcom, a nowym zabronił wstępu do Francji. Centralizacja TDP przeniosła się do Londynu, zaś niezależne od Centralizacji „Koło” szukało porozumienia z Napoleonem III. Nadzieję na niepodległość wzbudziła wśród Polaków wojna krymska. W Turcji Adam Czartoryski zaczął organizować polski legion (do Konstantynopola pojechał Adam Mickiewicz). Zorganizowana na Bałkanach polska dywizja nie wzięła udziału w walkach. Francja i Wielka Brytania instrumentalnie potraktowały polski udział w wojnie, a w traktacie pokojowym z Rosją z 1856 roku o Polsce nikt nie wspomniał. „Wiosna posewastopolska” Klęska Rosji, mimo iż nie zmieniła sytuacji geopolitycznej na terenach polskich spowodowała, że także na ziemie zaboru rosyjskiego dotarła „wiosna posewastopolska”, czyli liberalizacja życia społecznego. Nowy car Aleksander II nie godził się na autonomię Polski (wypowiedział słynne słowa „żadnych marzeń, panowie, żadnych marzeń. Szczęście wasze zamyka się tylko w zupełnym zespoleniu z Rosją.”), jednak dzięki amnestii mogli powrócić do kraju uczestnicy powstania listopadowego, namiestnika Paskiewicza zastąpił Michał Gorczakow, a w 1857 roku utworzono w Warszawie Akademię Medyko-Chirurgiczną. W kolejnym roku założono Towarzystwo Rolnicze, którego członkowie zyskali zaufanie społeczeństwa i stali się jego realnymi reprezentantami (przewodził im przywódca klemensowczyków Andrzej Zamoyski). Inne grupy społeczeństwa o zapatrywaniach liberalno-demokratycznych także świadome były przeprowadzenie niezbędnych reform społeczno-gospodarczych ( równouprawnienie Żydów, uwłaszczenie chłopów, zniesienie pańszczyzny, rozbudowa oświaty, wprowadzenie instytucji samorządowych). Oprócz postulowanych zmian politycznych na ziemiach zaboru rosyjskiego dostrzec można było przyspieszony wzrost gospodarczy – reformy w rolnictwie, oczynszowanie chłopów, korzystny zbyt towarów przemysłowych do cesarstwa po zniesieniu w 1851 roku granicy celnej, a także powstałe połączenia kolejowe – z Berlinem i Petersburgiem. W warszawskim społeczeństwie wytworzyła się grupa „organiczników”, którzy przed wybuchem powstania pragnęli by społeczeństwo było oświecone, dojrzałe i świadome swej narodowość (ironicznie nazywani byli „millenerami” - zarzucano im, że odkładają uzyskanie niepodległości na tysiąc lat). Przeciwna im była młodzież, drobnomieszczaństwo i ubożejąca szlachta – zwolennicy zbrojnego powstania. W połowie lat pięćdziesiątych zaczęły pojawiać się koła spiskowców, na których szczególnie mobilizująco podziałała wiadomość o zjednoczeniu Włoch. Uformowały się w związku z tym dwie orientacje polityczne - „czerwonych” (oficerowie, młodzież, członkowie tajnych organizacja) oraz „białych” (członkowie Towarzystwa Rolniczego, burżuazja, „millenerzy”). Wystąpienia przeciw rosyjskiemu zaborcy Na początku lat sześćdziesiątych rozpowszechniła się organizacja pokojowych manifestacji patriotycznych. Pierwsza związana była z pogrzebem wdowy po generale Sowińskim z powstania listopadowego. Kolejnym manifestacjom organizowanym przez studentów towarzyszyły pieśni patriotyczne i religijne (np. z okazji trzydziestej rocznicy wybuchu powstania listopadowego, nabożeństwa za trzech wieszczów). W lutym 1861 roku manifestacja poparła obradujące Towarzystwo Rolnicze do doprowadzenia do końca przyjęcia uchwały o zniesieniu pańszczyzny i uwłaszczeniu włościan. 25 lutego z okazji rocznicy bitwy pod Olszynką Grochowską zorganizowano manifestację, która jednak nie dotarła do obradującego Towarzystwa. Do kolejnej manifestacji maszerującej w stronę Zamku Królewskiego doszło 27 lutego 1861 roku – wojsko otworzyło do uczestników ogień, zabijając pięciu demonstrantów. Do wyciszenia powstańczego napięcia przyczyniło się zamożne mieszczaństwo i inteligencja, które utworzyły Delegację Miejską, a także zgoda namiestnika na uroczysty pogrzeb poległych w wystąpieniach Warszawiaków. Miesiąc po wystąpieniach carat przywrócił Komisję Rządową Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, na czele której stanął nastawiony kompromisowo do Rosji margrabia Aleksander Wielopolski. Zapowiedziano przywrócenie Rady Stanu oraz utworzenie samorządu miejskiego i wiejskiego. Wielopolski doprowadził do rozwiązania Delegacji Miejskiej, straży obywatelskiej i Towarzystwa Rolniczego, pragnąc zlikwidować konkurencyjne ośrodki władzy. Warszawiacy zorganizowali kolejną manifestację 8 kwietnia 1861 roku. Tym razem śmierć poniosło stu demonstrantów, co spowodowało zaprzestanie wystąpień. Nie przestano jednak wyrażania sprzeciwu. Organizowano nabożeństwa „za pomyślność ojczyzny” i za poległych, kobiety nosiły konfederatki i stroje narodowe, ograniczając biżuterię do skromnych ozdób o charakterze narodowym, bojkotowano oficjalne święta, zaś w święta narodowe w oknach stawiano świeczki. Działa te sprzyjały zmianom postaw ugodowych. Radykalizowali się także chłopi na wieść o dekrecie uwłaszczeniowym w cesarstwie. Rosja została zmuszona do zamiany pańszczyzny na czynsz. Burżuazja i ziemiaństwo dążyły do ugody z carem, ten jednak 14 października 1861 roku wprowadził stan wojenny i dokonał masowych aresztowań uczestników nabożeństw, Wielopolski podał się do dymisji, zaś nowy biskup Zygmunt Feliński potępił „nabożeństwa za ojczyznę”. Umocnienie stronnictw politycznych Po wprowadzeniu stanu wojennego rozpoczęto budowę silnej siatki konspiracyjnej podlegającej jednemu zwierzchnictwu. W październiku 1861 roku powołano Komitet Miejski w Warszawie gromadzący radykalnych „czerwonych”. Komitet rozwijał działalność na terenie całego Królestwa dzięki związkowi kilkuset oficerów wojska rosyjskiego (połowa to Polacy) dążącego do obalenia caratu. W marcu 1862 roku do Komitetu wstąpił kapitan Jarosław Dąbrowski (kierował równocześnie tajna organizacją oficerów rosyjskich w Królestwie) i zaczął organizować wytwórnie broni, drukarnie, komórki wywiadu. W maju Komitet przekształcił się w Komitet Centralny Narodowy, a w jego skład weszli zarówno liberałowie, jak i liberałowie połączeni ideą zbrojnej walki o niepodległość. „Biali” (Andrzej Zamoyski, Leopold Kronenberg) odrzucali ugodę z caratem, jednak nie popierali powstania zbrojnego w obawie przed przegraną i represjami, w grudniu 1861 roku powołali własny konspiracyjny organ kierowniczy – pięcioosobową Dyrekcję Wiejską. Mieli za zadanie opanować opinię krajową i konspirację. Postulowali odłożyć plany powstania zbrojnego i skupić się na pracy organicznej, a uwłaszczenie przeprowadzić tylko za pełnym odszkodowaniem. Wiosną 1862 roku namiestnikiem został liberał – wielki książę Konstanty Mikołajewicz, zaś na czele Rządu Cywilnego – zwolennik pracy organicznej – margrabia Aleksander Wielopolski. Polityk zaczął przeprowadzać niezbędne reformy: ogłosił powszechne oczynszowanie (czerwiec 1862), doprowadził do równouprawnienia Żydów, do administracji weszli polscy urzędnicy. Przywrócił także polskość szkolnictwa, reaktywował uniwersytet w Warszawie – Szkoła Główna, zapowiedział stworzenie bezpłatnych szkół elementarnych. Jego propozycje stopniowego odzyskiwania autonomii spotkały się z niechęcią społeczeństwa, które pragnęło pełnej autonomii Królestwa i przyłączenia do niego Litwy, Podola i Wołynia. Dowiedz się więcej Komentarze artykuł / utwór: Sytuacja międzynarodowa i krajowa przez wybuchem powstania styczniowegoDodaj komentarz (komentarz może pojawić się w serwisie z opóźnieniem) Sytuacja gospodarcza w Kongresówce - rozwój przemysłu i infrastruktury - 1851 – zniesienie granicy celnej z Rosją - wzrost zapotrzebowania na produkty przemysłu metalurgicznego i metalowego - odwilż posewastopolska – okres ustępstw i reform przeprowadzonych przez cara Aleksandra II po wojnie krymskiej: złagodzenie cenzury, pozwolenie na powrót polskich zesłańców, pozwolenie na założenie Akademii Sztuk Pięknych i Szkoły Medyko-Chrirugicznej w Warszawie, powołanie Towarzystwa Rolniczego z Andrzejem Zamoyskim na czele Ożywienie polityczne i konspiracyjne - zakładanie tajnych organizacji spiskowych mających na celu odzyskanie niepodległości - manifestacje i demonstracje patriotyczne - 1861 – powstanie Delegacji Miejskiej z inicjatywy Leopolda Kronenberga Polityka Aleksandra Wielopolskiego - powołanie Aleksandra Wielopolskiego na urząd naczelnika rządu w Królestwie (polityka ugodowa wobec caratu, przeprowadzenie korzystnych dla Polaków reform) - zlikwidowanie Towarzystwa Rolniczego oraz Delegacji Miejskiej - wystąpienia rewolucyjne wobec władz w Kongresówce – tłumione przez wojska carskie - 14 października 1861 namiestnik cara wprowadza w Królestwie stan wojenny - niezadowalające Polaków pertraktacje z nowym namiestnikiem cara, Konstantym Mikołajewiczem Organizacje konspiracyjne - dwa ważne obozy polityczne o charakterze narodowym: Biali i Czerwoni - Biali: umiarkowani, ziemianie i burżuazja, woleli uniknąć rewolucji społecznej, starali się uzyskać pomoc od państw Zachodu; na czele Andrzej Zamoyski - Czerwoni: radykalni, studenci, inteligencja, mieszczanie, robotnicy, władza Czerwonych w rękach Komitetu Centralnego Narodowego; cel – odzyskanie niepodległości drogą rewolucji przy współpracy z rewolucjonistami z Zachodu i Rosji; na czele Jarosław Dąbrowski. Powyższy materiał został opracowany przez Przeczytanie i zapamiętanie tych informacji ułatwi Ci zdanie klasówki. Pamiętaj korzystanie z naszych opracowań nie zastępuje Twoich obecności w szkole, korzystania z podręczników i rozwiązywania zadań domowych.